-a

Esperanto[redakti]

Finaĵo[redakti]

Signifoj

Fina morfemo, markanta la adj-ojn; -a, signifanta «rilata», «kvalita», estas uzata:

A. post morfemo montranta aĵon, personon ks, por signi, ke la kvalifikita vorto:

1 estas en apartena rilato kun la ideo entenata en la koncerna morfemo (homa mano, kotona industrio);

2 havas tute aŭ parte ties kvaliton (reĝa persono, leĝo);

3 estas tute aŭ parte el ties materialo (ŝtona statuo, tero);

4 similas tute aŭ parte ties aspekton (olea likvo, karaktero). Rim. 1 Tiujn ĉi lastajn sencojn oni povas pli precize esprimi helpe de suf-oj (ŝtonhava tero; oleeca, oleeska likvo) aŭ de kunmeto per —plena, —riĉa, —aspekta, —simila.

B. post morfemo, signifanta procezon, por signi, ke la kvalifikita vorto havas kun la ago esprimita en la rad. rilaton de aparteneco (la nutra problemo, luma radio (nutroproblemo, lumradio), aŭ estas iel karakterizata de ĝi (nutra substanco; luma globo, ĉambro). Rim. 2 Tiujn ĉi lastajn sencojn oni povas pli precize esprimi helpe de suf-oj (lumiga globo, lumita ĉambro).

C. post prep., por signifi «estanta» (en la pozicio aŭ la stato montrata de la prep.): transa regiono, antaŭa tago.

D. post numeralo, por signi la vicnumeralon: dua, centa.