-o

El Vikivortaro

Esperanto[redakti]

 Substantivo[redakti]

 -o ( eo , UF )

Kazo Ununombro Plurnombro
Nominativo -o -oj
Akuzativo -on -ojn
Deveno
La substantiva -o kaj adjektiva -a de Esperanto venas el la maskla -o kaj inseksa -a de la itala lingvo, kiuj havas malsamajn signifojn. Sed la Esperanta aranĝo trovas paralelon ĉe la itala frazo la mano destra "la mano dekstra".

Signifoj
[redakti]

  1. montras ke vorto estas substantivo. Se substantiva estas la radikalo, la -o estas balasta, sed se la radikalo estas nesubstantiva, la finaĵo -o substantivigas ĝin.
  2. pseŭdo-finaĵo de iuj pronomoj el la tabelvortoj (io, kio, tio, ĉio, nenio -- forlasebla ĉe nenio)
Derivaĵoj
Vortfaradoj kaj vortgrupigadoj

Kotavao[redakti]

 Sufikso[redakti]

Elparolo
IFA ɔ  o 

 Sufikso[redakti]

Signifoj
[redakti]

  1. vokalo por la sonharmonia referenco al la vortoj, kiuj finiĝas per "o"
    • listaf : bela → listafo rizo : bela pimento.
    • miduyun : pasiva kaj preterita participo de la verbo midúmiduyuno rizo : kulturita pimento.
Referencoj kaj literaturo