hundo

Hundo ĉe la neĝo.

Esperanto

hund + o

Elparolo

IFA:  ['hun.do]

Etimologio

El la germana Hund.

Substantivo

hundo

Kazo	Ununombro	Multenombro
Nominativo	hundo	hundoj
Akuzativo	hundon	hundojn

1. mezgranda besto, kutime tenita kiel familibesto aŭ pro ĝia bonega gardada kaj ĉasada lertecoj, tre lojala kaj tial ofte nomata "la plej bona amiko de la homo".

Tradukoj

 

angla: dog bretona: ki finna: koira franca: chien m; chienne f galega: can m germana: Hund m greka: σκύλος m hispana: perro m indonezia: anjing kimra: ci m latva : suns m litova : šuo m

malsuprasoraba: pjas m nederlanda: hond m pola: pies m portugala: cão, cachorro m; cadela f rusa: собака; пёс m suprasoraba: pos m sveda: hund tokpisino: dok turka: köpek

==
Fontoj:
==

• hund
•  hundo