jaulen
Jump to navigation
Jump to search
hurleti, (Wolf) hojli
nekonata[redakti]
Verb[redakti]
| Tempo | Persono | Vortformo |
|---|---|---|
| As-tempo | ich | jaule |
| du | jaulst | |
| er, sie, es | jault | |
| Is-tempo | ich | jaulte |
| Participo 2 | gejault | |
| Subjunktivo 2 | ich | jaulte |
| U-modo | Ununombro | jaule |
| Multenombro | jault | |
| Helpa verbo | haben | |
| Ĉiuj aliaj formoj: jaulen (konjugacio) | ||
Silabseparo
- jau·len, is-tempo: jaul·te, participo: ge·jault
- IFA: ˈjaʊ̯lən, is-tempo: ˈjaʊ̯ltə, participo: ɡəˈjaʊ̯lt
- Aŭdekzemploj:
, is-tempo:[[Dosiero:|noicon|175px]] ([[:Dosiero:|dosiero]])
, participo:[[Dosiero:|noicon|175px]] ([[:Dosiero:|dosiero]]) [[Dosiero:|noicon|175px]] ([[:Dosiero:|dosiero]]) - Rimoj: -aʊ̯lən
Signifoj en la germana
- intransitiv:
- [1] einen langen, klagenden Ruf von sich geben
- Das Wort wurde um 1800 aus dem Niederländischen ins Hochdeutsche übernommen. Es ist lautmalender Herkunft.[1]
Ekzemploj
- [1] Des Nachbars Hund jault jede Nacht.
- [1] Wölfe und Hunde jaulen.
Tradukoj[redakti]
? Referencoj kaj pli da informoj:
- [1] Digitales Wörterbuch der deutschen Sprache „jaulen“
- [1] canoo.net „jaulen“
- [1] Uni Leipzig: Wortschatz-Lexikon „jaulen“.
Fontoj:
- ↑ Dudenredaktion (Hrsg.): Duden, Das Herkunftswörterbuch. Etymologie der deutschen Sprache. In: Der Duden in zwölf Bänden. 4. Auflage. Band 7, Dudenverlag, Mannheim/Leipzig/Wien/Zürich , ISBN 978-3-411-04074-2
