ego

El Vikivortaro

angla[redakti]

Deveno

Latina ego.

Prononco
  • IFA 'i.gəʊ  (Britio)
  • IFA 'i.goʊ  (Usono)

 Substantivo[redakti]

ego (pluralo egos)

  1. egoo, mio.
    The ego, the id, and the superego.
    La mio, la ĝio, kaj la supermio.
  2. tro alta memtakso; memgraveco; malhumileco.
    He's got an ego.
    Li estas malhumila.

hispana[redakti]

Deveno

De la latina pronomo ego (mi).

Prononco
  • IFA /ˈe.ɣo/ .

 Substantivo[redakti]

ego (nur ununombra).

  1. egoo, mio.
  2. pozitiva memtakso; memestimo.

latina[redakti]

Deveno

El la praitalika *egō, siavice el la prahindeŭropa *éǵh₂.

Prononco
  • IFA ˈe.ɡoː 

 Persona pronomo[redakti]

egō (genitivo meī, dativo mihi, akuzativo kaj ablativo , poseda adjektivo meus)

  1. mi; ununombra nominativa pronomo de la unua persono.

Rimarkoj pri uzado[redakti]

La nominativa uzo de latinaj personaj pronomoj ĉiam havas emfazan signifon. Ekzemple:

Pater tuus sum: Mi estas via patro.
Ego pater tuus sum: Estas mi, kiu estas via patro!
Derivaĵoj

portugala[redakti]

Prononco
  • IFA /egʊ/ 

 Substantivo[redakti]

Ununombro Multenombro
maskla genro o ego os egos
  1. egoo