ego
El Vikivortaro
Enhavo
angla[redakti]
Etimologio[redakti]
Latina ego.
Elparolo[redakti]
Substantivo[redakti]
ego (pluralo egos)
- egoo, mio.
- The ego, the id, and the superego.
- La mio, la ĝio, kaj la supermio.
- tro alta memtakso; memgraveco; malhumileco.
- He's got an ego.
- Li estas malhumila.
Hispana[redakti]
Etimologio[redakti]
De la latina pronomo ego (mi).
Elparolo[redakti]
- IFA: /ˈe.ɣo/.
Substantivo[redakti]
ego (nur ununombra).
Latina[redakti]
Etimologio[redakti]
El la praitalika *egō, siavice el la prahindeŭropa *éǵh₂.
Elparolo[redakti]
- IFA: ˈe.ɡoː
Persona pronomo[redakti]
egō (genitivo meī, dativo mihi, akuzativo kaj ablativo mē, poseda adjektivo meus)
- mi; ununombra nominativa pronomo de la unua persono.
Rimarkoj pri uzado[redakti]
La nominativa uzo de latinaj personaj pronomoj ĉiam havas emfazan signifon. Ekzemple:
- Pater tuus sum: Mi estas via patro.
- Ego pater tuus sum: Estas mi, kiu estas via patro!
Derivaĵoj[redakti]
- egomet (mi mem)
- mecum (kun mi)
- proximus egomet mihi
Portugala[redakti]
Elparolo[redakti]
- IFA: /egʊ/
Substantivo[redakti]
| Ununombro | Multenombro | |
|---|---|---|
| maskla genro | o ego | os egos |
