orelo

Esperanto

 Substantivo

 orel + o ( eo , SB )

Kazo	Ununombro	Plurnombro
Nominativo	orelo	oreloj
Akuzativo	orelon	orelojn

orelo

Elparolo

• IFA:  oˈrelo 

Sono :

(

lingvo -eo-

)

(dosiero)

Signifoj

1. (anatomio) organo de aŭdkapablo

   Por virta orelo ne danĝeras vorto malbela.

Tradukoj

   

angla: ear → en franca: oreille → fr germana: Ohr → de hispana: oreja → es

indonezia: telinga → id Kotavao: oblaka portugala: orelha → pt rusa: ухо → ru neŭtra sveda: öra → sv neŭtra

Vortfaradoj kaj vortgrupigadoj

(neniuj)

Referencoj kaj literaturo

•  orelo
• Ĉefred. G. Waringhien, Plena Ilustrita Vortaro de Esperanto (PIV), SAT: Paris, 2005  "orelo".
• orel
• Tatoeba, la fraza tradukvortaro, „orelo“.
• La Simpla Vortaro, „orelo“.

Fontoj kaj citaĵoj