-i

Esperanto

-i ( eo , UF )

montras ke vorto estas verbo je la modo sendifina ('infinitiva'). Se ne-verba estas la radikalo, la finaĵo -i verbigas ĝin

Rimarkoj: Certaj pronomoj finiĝas per vokalo i, sed tiu i ne estas gramatika finaĵo.

Deveno

eble el la latinaj 'deponentaj' verboj kiel loquī 'parli'. (Tiuj estas verboj kiuj havas nur pasivajn fleksiojn, kvankam ilia senco estas aktiva.)

Derivaĵoj

Vortfaradoj kaj vortgrupigadoj

Vortfaradoj kun U "-i" (78)

-i ( id , UF )

sufikso uzata ĉe certaj transitivaj kaj plej ofte kaŭzativaj verboj
Rimarkoj: La uzokampo de la sufikso "-i" estas pli-malpli sama kiel por la sufikso "-kan", kaj ne disponeblas simpla regulo por elekti inter la du.

Vortfaradoj kaj vortgrupigadoj

Vortfaradoj kun U "-i" (8)

Elparolo

IFA: i

vokalo por la sonharmonia referenco al la vortoj, kiuj finiĝas per "i"
- listaf : bela → listafi zveri : bela birdo.
- talas : aktiva participo de la verbo talá → talasi zveri : fluganta birdo.

Referencoj kaj literaturo