et-

Esperanto[redakti]

Rimarkoj: tiu uzo estas pseŭdo-antaŭfiksaĵa, ĉar oficiale et estas postfiksao

Deveno

de la postfiksaĵo -et-

Elparolo

/et/ antaŭ vokaloj k la plejparto da konsonantoj, kaj /ed/ antaŭ /b d ĝ g z ĵ/^[1]

Vortfaradoj kaj vortgrupigadoj

etanima

etgrajna (fotografaĵo)

Vidu ankaŭ

Fontoj kaj citaĵoj

↑ "Ĉe senpera sinsekvo de konsonantoj voĉa kaj senvoĉa, neevitebla estas la sonkonformigo de unu el ili. Tiel oni prononcas proksimume: apsolute (absolute), ogdek (okdek), egzisti (ekzisti), lonktempe (longtempe), glafsonoro (glavsonoro) ktp. Ĉar tiu asimilado de unu konsonanto al la sekvanta (t.n. regresiva) estas konata de tre multaj lingvoj, gi estas tolerebla ankaŭ en E-o."
— Kálmán Kalocsay kaj Gaston Waringhien. Plena Analiza Gramatiko de Esperanto. Kvina korektita eldono. — Roterdamo, 1980. §17 Sonoj kaj literoj.