surda
Salti al navigilo
Salti al serĉilo
Esperanto[redakti]
Adjektivo[redakti]
surda
| Kazo | Ununombro | Multenombro |
|---|---|---|
| Nominativo | surda | surdaj |
| Akuzativo | surdan | surdajn |
- Tute ne posedanta, aŭ posedanta tre malfortan kapablon aŭdi.
- Li estas surda je la dekstra orelo.
- Virino bonorda estas muta kaj surda.
- Ŝia surdeco estas denaska.
- La maljuneco iom surdigis la avon.
- Ne volanta aŭskulti, ne lasanta sin konvinki.
- Ili restis surdaj al mia peto.
- Prediki al surduloj (vane peni por persvadi).
- Iliaj oreloj surdiĝis tuj kiam mi komencis mian parolon.
- Malsonora, malakuta.
- Lia voĉo estas surda.
- Sufiĉas! surde interrompis la patro.
Tradukoj
[redakti]
Fontoj kaj citaĵoj
[redakti]
