kunordo

El Vikivortaro

Esperanto[redakti]

 Substantivo[redakti]

[1] Sintaxis castellana, libro pri hispana kunordo de René Bastianini
Kazo Ununombro Plurnombro
Nominativo kunordo kunordoj
Akuzativo kunordon kunordojn
Vorterseparo
kun/ord/o

Signifoj
[redakti]

[1] Λ lingv. Parto de la gramatiko, kiu priskribas la regulojn de kombiniĝo kaj kunordo de la diversaj lingvaj unuoj.
[2] Λ lingv. Kunligo el du samfunkciajn propoziciojn, por ilin ligi aŭ kontrastigi: la konjunkcioj (kaj, sed, ĉar…) servas por kunordo de la propozicioj.
kunordigilo Λ lingv. Ĉiu el la morfemoj, servantaj por kunordigi (konjunkcioj kaj similfunkciaj adverboj, kiel «nome», «cetere»…).
Derivaĵoj
kunorda. Rilata al la kunordo: kunorda regulo, eraro.
frazkunordo. Parto de la kunordo, koncernanta la grupiĝon de propozicioj en frazon. ➞ propozicio kunordigita, subordigita, kompletiva, adjekta, rilativa; rekta, nerekta parolo.
propozicikunordo. Parto de la kunordo, koncernanta la rilatojn de la diversaj partoj de propozicio.
vortkunordo. Parto de la kunordo, koncernanta la grupiĝon de vortoj por la esprimado de kunorda funkcio. ➞ epiteto, apozicio, apudmeto, nomesprimo, suplemento.
Ekzemploj
[1] Kunordo estas parto de lingvoscienco, kiu studas la manieron, laŭ kiu la vortoj estas grupigataj en la frazo.
[2] la konjunkcioj (kaj, sed, ĉar…) servas por kunordo de la propozicioj.
kunordigilo Λ lingv. Ĉiu el la morfemoj, servantaj por kunordigi (konjunkcioj kaj similfunkciaj adverboj, kiel «nome», «cetere»…).[1]

Tradukoj
[redakti]

Referencoj kaj literaturo
Fontoj kaj citaĵoj
  1. Ĉefred. G. Waringhien, Plena Ilustrita Vortaro de Esperanto (PIV), SAT: Paris, 2005.